Travel report: Whistler, BC, Canada

Zaterdag 14 Maart. Wekker gaat af op een schandalig vroeg uur. Een mens zou van minder slecht gezind worden, maar niet deze keer! Nog een laatste keer de mentale lijst van spullen overlopen om me ervan te gewissen dat ik geen cruciale benodigdheden vergeet. Snowboard? Check. Paspoort? Check. Verse onderbroeken? Check. Alright! Good to go!

Jammer genoeg niet in het gezelschap van Baton Rouge team rider Stijn, sleur ik mijn materiaal richting Leuven station. Op het nippertje beseffend dat spoor A en spoor 1 niet hetzelfde zijn, spring ik op de trein richting Brussels Airport International. Gezwind bagage inchecken en ne goeie koffie binnen gieten. Amai 3,20 eurokes, gellie durft nogal, tax-vrije bandieten.

Aangezien ik een kleine twee weken van de gastvrijheid van Ine en Mathias mag genieten, stap ik de gift shops binnen en kom buiten met een kilo lekkers van Godiva en een fles Duvel. Daar moet niet over gezwansd worden, chocolade en Duvel is altijd goed! Bon, nog een paar kilometerkes afleggen over van die horizontale roltrappen richting de terminal waar een Boeing 737 op mij staat te wachten met als bestemming: Frankfurt. Ik had een plekske aan het raam, maar een dufke van een jaar of 35 had er zich al knus geïnstalleerd. Chance dat ze er niet al te slecht uitzag, heb haar maar laten zitten. De chauffeur van dienst maakt zich bekend als een zekere Claus. Fair enough, geef maar plankgas herr Claus! Dit heerschap was zelfs nog zo vriendelijk een toerke boven leuven te maken. Dat is wel eens plezant om de thuishaven met eigen ogen uit de lucht te kunnen zien. Ge voelt u just Google Maps, joh!

Neergestreken in frankfurt. Amai degoelas, wa een ouwe muffe bedoening is dat daar. Niks vergeleken met onze nationale trots in Zaventem. Die moffen mogen zich ne keer wa enthousiastere japers van architecten aanmeten. Tijd voor ne croissant of twee en ne lekkere chocomelk, heerlijk! Nog een uurke met de vingers draaien, en jawel, daar verschijnt op het scherm dat de passagiers voor Vancouver zich mogen gereed maken. Een vreemd allegaartje wel, die passagiers voor Vancouver. Ik had gehoopt op een schare coole boarders en boarderinnen, maar het zijn een bende Indiërs geworden... Indiërs? What the hell. Is dat misschien een kortere weg dan via de andere kant? Joost mag het weten. Ik weet mijn zitje te claimen in de staart van de Lufthansa Boeing 767. Ja mijne frak, ze maken die zitjes in economy class toch wel zeer krap. Ik bedoel maar, zo nen brede bast ben ik nie en 't was maar ne nipte... ('t Is te zeggen, geen brede kont, wel brede schouders. Ladies.) Haha, de vriendelijke Amerikaan van naast mij had er al meer last van. Tijd om op uw calorieën te letten, maat! Kom maar ne keer informeren bij onze specialist gezonde voeding Swiffer.

Reutel, toch lang vliegen, zo tien uur aan een stuk. Tegen alle verwachtingen in was het voer dat we voorgeschoteld kregen nog wel te pruimen. Het waren gelukkig geen pruimen. Het was wel geen superdeluxe luchtvaartuig gelijk bij onze goede vrienden van Air Tahiti Nui, dus een eigen TV'ke was er niet, dan maar allemaal samen gezellig naar "Australia" kijken. Of niet. Ronken maar... Joepla, de piloot plakt het toestel foutloos tegen de asfalt van Vancouver International! Kort busritje naar de checkpoint. Knappe luchthaven, jongens! Totempalen, een vijver en ne aquarium met kwallen. Niet slecht, ik wil dat ook wel in mijne living. "Waar gaat u naartoe en wat is de reden van uw bezoek?" Destination: Whistler! Reden: rippen, shredden, vlammen en knallen!

Volgende etappe: bus richting Whistler. Pacific Coachlines alsjeblief? Aha 't is naar links, dankuwel. Ik neem plaats naast een vriendelijke Zwitser die assistentie nodig had van mijn gsm. De arme kerel had zijn telefoon in duizend stukken laten vallen op de luchthaven, ter dépannage een goedkoop nieuw masjientje aangeschaft, toch wel gene triband zeker. Gelukkig kon hij via mijn gsm zijn vrienden vlotjes bereiken, ze waren al aan het drinken. Goeie pééjs! De rit zet zich verder en we doorkruisen downtown Vancouver. Het is ondertussen hard beginnen regenen. Vervolgens, Stanley park, een groene oase naast een Manhattan look-alike. Naar verluid kan je hier bevers dammen zien bouwen. Prachtig. De tocht voert ons over de Vancouver Lions Gate Bridge naar de Sea-to-Sky Highway. Deze autobahn volgt de oevers van Horseshoe bay. Dit moet je met eigen ogen gezien hebben. Rotsachtige eilanden, de toppen versluierd met een kroon van nevel. De hele weg weet ik niet waar eerst kijken. Uiteindelijk beslis ik om op te houden foto's te nemen. Je zou zo als je niet oplet de hele rit ervaren door het schermpje van het fototoestel. En dan. Plotsklaps. In plaats van gutsende regen tegen de voorruit van de bus... Sneeuw. Dikke vlokken sneeuw. Prijs de hemel, mijn gebeden werden aanhoord.

We zijn er. Ik stap uit en zoek mijn bagage. Daar komen Ine en Mathias vrolijk aangehold. Even uitblazen en wat bijkletsen in de bar, uiteraard met een stevige pitcher bier, wat had je gedacht. Intussen blijft het stevig sneeuwen. In de oude doch onverwoestbare Subaru van Canadees Paul banen we ons een weg naar de staff housing, ook wel bekend onder de noemer Hotel Vanmarcke-Demeulemeester. Nog een pintje kraken en dan stilaan de canapé inrichten want het was een lange dag. Slaap zacht.

Zondag 15 Maart. Vroeg uit de veren. Een klein ontbijtje binnensteken en dan een dosis van het ultieme medicijn tegen stress, burn-out, impotentie, kater en jetlag: POWDER! Vandaag op het menu: een voorgerechtje treeruns, een hoofdgerechtje algemeen poeieren en als toetje: een half uurtje omhoog hiken met Paul en Mathias en een minuutje Flute Bowl naar beneden knallen! Hmm, traag naar boven en snel naar beneden. Een beetje gelijk Landgraaf, maar dan beter :D Kwestie van terug op kracht te komen iets kleins binnensteken... ola nie slecht! Een bedje frieten, overgoten met een smeuïg sausje chili met bonen, gegarneerd met ajuin! Woeha, krachtvoer voor kampioenen!

Maandag 16 Maart. Blackcomb day! Meer poeder en treeruns en meer van al dat goeds. Mathias wijst de weg richting een feature in het terrein genaamd "Spanky's Ladder". 't Is eigenlijk eerder Spanky's trapje. Elke ochtend klimmen de patrollers hier naar boven om avalanche bombs te laten knallen. Via dit zelfde trapje kan het algemene publiek ook omhoog klimmen om één van de fantastische bowls te rijden. Double black diamond. Dit betekent steil, als in: steil, waarmee ik bedoel: steil, met andere woorden: steil, en dat spel je s.t.e.i.l! Steil en kniediepe poeder, ay caramba! Tijdens het middageten ontmoeten we nog enkele andere instructors op verlof. We banen ons een weg naar 7th heaven. Een uitgestrekt poederveld met in het midden een steile windlip. Deze keer steil als in steil omhoog. Lincoln geeft het goede voorbeeld maar kan door de mist de windlip niet zien. Knal! Lincoln komt redelijk hard ten val. What the fuck just happened? Iets later belanden we opnieuw in 7th heaven, deze keer piept er een waterig zonnetje door de mist. Ammehoela Lincoln, ge hebt precies een klein Aerton Senna'ke gedaan... recht de muur in! Alleman lacht er smakelijk om. De namiddag wordt verdergezet met nog meer treeruns. Een goede raad voor treeruns: blijf weg van de bomen. Wanneer er veel sneeuw ligt vormen zich onder naaldbomen zogenaamde treewells. Dit zijn diepe kuilen waarin je makkelijk vast kan blijven zitten. Er blijven meer mensen dood in deze treewells dan in lawines! Moraal van het verhaal: nooit op je eentje tussen de bomen gaan riden. Ze vinden u terug op het einde van het seizoen wanneer de sneeuw gesmolten is.

Dinsdag 17 Maart. Fresh tracks! Voor een vijftiental Canadese dollar kan je 's morgens vroeg boven in het bergrestaurant een Engels ontbijtje binnensteken. Om 8u gaat de bel. Gejoel en gejuich, het gebied is open! Verse poeder en nog verse poeder, feest! De crew bestaat uit een bende volleerde riders en ne halve gare blonde Belg. Op het programma: Harmony Horsehoes, een serie steile chutes. Er wordt gekozen voor Horseshoe 5. Met een klein hartje laat ik me in de couloir zakken. Ammehoela da is toch nie gelachen. Een beetje aarzelend schuifel ik nog wat verder naar beneden om een beter zicht te krijgen op de lines. Van boven hoor ik boze riders joelen, vrij vertaald: "Niet roetsjen op deze afdaling gij kinkel". Oeioei, kzal maar ne keer vertrekken zeker. Ik raap mijn moed bij elkaar en wijs de tip van mijn board in de dallijn. Seconden later trek ik mijn eigen lijn door de poeder. De adrenaline pompt door mijn bloedbaan en ik krijg de gelukzalige grijns het eerste half uur niet van mijn gezicht. Volgens de Whistler Blackcomb Ski & Snowboard Guide (Advanced/Expert Edition) is deze chute "The tightest and scariest of the Horseshoes". 't Is nie gezeverd zalle. Later hiken we terug Flute bowl omhoog om de zelfde run van zondag nog eens over te doen. Deze keer met veel meer zichtbaarheid. Heerlijk naar beneden glijden over het witte goud. Fantastisch. Marckie stelt voor nogmaals Flute Bowl omhoog te hiken om deze keer Stuie's Slope te rijden. Tussen haakjes: Stuie is ne skier die de geest heeft gegeven op deze slope. Gnarly. In elk geval, ik laat mijn fitness abonnement nog maar eens keer renderen door mee te hiken. Mathias scheurt als eerste naar beneden, in de eerste paar bochten plakt hij als het ware tegen de wand van de berg. Paul en Travis laten zich niet kennen en gooien zich ook de dieperik in. Oei 't is mijn beurt precies. Ik kies eigenlijk geen ideale lijn, ik zit precies een beetje vast tussen een uitstekend stuk sneeuw links en wat rotsen dieper rechts. Het begint allemaal een beetje angstaanjagend te worden. Dit is ECHT steil. Eerlijk gezegd was dit één van de weinige keren dat ik me echt afvroeg of ik niet te overmoedig was geweest. Beneden wordt de crew ongeduldig: "Niet blijven staan kerel! Als da begint te schuiven zijt ge de pineut!" Bon, het gaat hier blijkbaar maar één richting uit en dat is naar beneden. Ik denk bij mezelf "Even stoppen met nadenken, Thomas". Plank in de dallijn, goed op het achterste been leunen en GAAAAAAN! Met de A van WOEAAAAAAAAAAAA! Gelukzaligheid. Het is vandaag ook St. Patrick's Day, ook wel St. Paddy's Day genoemd. Zo een beetje de Ierse nationale feestdag. Ge moet niet raden wat dit inhoudt: pinten heisen!

Woensdag 18 Maart. Sjleg gaan! Rustdag. Uitkateren. Filmkes kijken.

Donderdag 19 Maart. Beetje later opgestaan en wat chill geboard. Treeruns en een paar lapkes door Terrain Garden snowpark. Beneden is het beginnen regenen. Weet dat Whistler helemaal niet zo hoog ligt als de hoge Alpen in Frankrijk. Dit is de charme van dit gebied. Je bevindt je hier eigenlijk in een bos. Berenbos! Natuurlijke habitat van de bruine beer. Ze liggen momenteel nog ergens te knorren in een holleke. Voor hetzelfde geld hebben we al ne keer over Bruin de Beer zijne living geboard.

Vrijdag 20 Maart. Voor dag en dauw uit de veren om de eerste Creekside Gondola te nemen. Volgens de announcements blijkt er 20cm verse sneeuw gevallen te zijn. Zwamneuzen, 't is veel meer! Het sneeuwt steeds heviger. Met bakken valt het witte goud uit de lucht. De kliek groeit weerom aan tot een klein tiental riders. Hop, de bomen in. Kniediepe poeder, dit betekent: snelheid behouden of ge zit compleet vast en eruit ploeteren is een nogal vermoeiende bezigheid. Whistler wordt tegen de middag nogal crowded dus beslissen we de Peak-To-Peak Gondola te nemen naar Blackcomb. Dit is een gevaarte van een lift dat de twee bergtoppen verbindt. Jammer genoeg sneeuwt het zo fel dat je niet van het uitzicht kan genieten. Zonde want tussen de twee toppen bengelt de gondel op een hoogte van 400 meter tussen de peaks. De vriendelijke lifties hebben twee van de gondels van een glazen bodem voorzien. Kwestie van eens goed te kunnen lachen met de mensen met hoogtevrees zeker? We zetten de dag verder met de ene treerun na de andere. Er ligt massaal veel sneeuw tussen de bomen. Tussen de bomen hangt er trouwens een merkwaardige sfeer. Het is er bijzonder stil, op de kreten van plezier van de snowboard & ski crew. Logisch want sneeuw is een bijzonder effectieve geluidsisolator. Onder een lawine heeft het bijvoorbeeld geen enkele zin te roepen want men kan je toch niet horen. De wind steekt op en wiegt de boomtoppen heen en weer. Owla! Wat gebeurt er? We worden letterlijk gebombardeerd met brokken sneeuw die van de takken vallen. Na dit en ettelijke tientallen keren met mijn gezicht in de sneeuw beland te zijn begin ik stilaan op een triestig sneeuwmannetje te lijken. Mijn kleren zijn volledig doorweekt. Het gros van de crew begint tekenen van vermoeidheid te tonen en een deel keert huiswaarts teneinde te schuilen voor de extreme weersomstandigheden. Tim, Mathias en ik besluiten nog even door te gaan en nog een paar liftjes te nemen. Een venijnig windje steekt op. Een koppel liftjes later voel ik me stijf in de ledematen. 't Is te zeggen, met mijn lijf was alles nog ok, maar mijn kleren waren letterlijk bevroren! Elke beweging gaat gepaard met gekraak van bevroren Gore-Tex. Lollig. Aangezien het stilaan welletjes wordt banen we ons een weg naar beneden. Nog een laatste beestige treerun vooraleer we de sneeuw/regen grens bereiken. Het begint met vreselijk plakkende slush. In plaats van sneeuw voelt het aan als een laag velcro die elke beweging afremt. Onmogelijk veel snelheid te maken en hard werken met de benen om overeind te blijven. We dalen onder de regengrens. De plakslush wordt echte slush, gaat al iets vlotter om over te snowboarden. Maar we eindigen letterlijk in de drop. Vanuit de thuisbasis is de sneeuw/regen grens heel goed te zien. Anyway: van mij mag het beneden gerust stortregenen, want dit betekent dat het boven sneeuw dumpt! Als het zo nog even doorgaat wordt het een zalig lenteseizoen voor riders en skiers... fingers crossed!

To be continued.

T-man signing out.

Dikke zoen.