dinsdag 31 maart 2009
zaterdag 28 maart 2009
woensdag 25 maart 2009
dinsdag 24 maart 2009
Mr Oizo - Lambs Anger, the making of
Vorige keer dat ik Mr. Oizo gezien heb, zag hij er nog zo uit:
Nee niet dieje rechtse.
Maar dit filmpje opent wel andere perspectieven!
maandag 23 maart 2009
De grootste fraudeurs ooit
Bernard Madoff gaat ongetwijfeld de geschiedenis in als de grootste individuele fraudeur ooit. Maar wie de geschiedenisboeken induikt, merkt al gauw dat hij lang niet de creatiefste is.
De Amerikaanse belegger en voormalig voorzitter van Nasdaq Bernard Madoff wist jarenlang een frauduleus systeem van piramidebeleggingen in stand te houden. Daarin ging naar schatting 50 miljard dollar verloren. Daarmee heeft Madoff de grootste individuele fraude op zijn naam staan en komt hij terecht in het lijstje van grootste fraudeurs ooit. In dat lijstje staan nog andere namen. Die konden niet hetzelfde fabelachtige fortuin bij elkaar harken, maar toonden zich wel creatiever en gedurfder. Een overzicht.
George Parker (1870-1936)
Deze Amerikaan haalde de geschiedenisboeken als een van de grootste fraudeurs in de Verenigde Staten. Hij specialiseerde zich in de verkoop van New Yorks belangrijkste monumenten aan naïeve toeristen. De bekende 'Brooklyn Bridge' verkocht hij jarenlang minstens twee keer per week. Parker maakte zijn slachtoffers wijs dat ze een fortuin konden verdienen door de tol te heffen aan de spoorweg die over de brug liep. Ook het Vrijheidsbeeld, het Metropolitan Museum of Art en Madison Square Garden deed hij herhaaldelijk van de hand. De Amerikaan werd uiteindelijk opgepakt en bracht de laatste 8 jaar van zijn leven door achter de tralies.
Gregor MacGregor (1786-1845)
De Schotse soldaat Gregor MacGregor stelde zichzelf voor als 'de prins van Poyais', een denkbeeldig land dat volgens de Schot in Midden-Amerika lag. Hij stelde het land voor alsof er goud, diamanten en parels voor het rapen liggen. In Londen ging hij – met succes – op zoek naar investeerders. Van hen wist hij een lening van 200.000 pond los te weken. Bovendien wist hij 240 kolonisten te overtuigen zich in Poyais te vestigen. Voor ze afvoeren, wisselden ze bij MacGregor al hun geld in 'Poyaisian dollar', de munteenheid van het verzonnen land. MacGregor vluchtte uiteindelijk naar Frankrijk, waar hij dezelfde fraude herhaalde.
Victor Lustig (1890-1947)
Net zoals George Parker, waagde de Tsjech Victor Lustig zich aan de verkoop van een gigantisch monument: de Eiffeltoren. Hij deed zich voor als een vertegenwoordiger van de Franse overheid, die de opdracht had gekregen de bekende toren te laten afbreken. Hij sprak 6 schroothandelaars aan die hij tegen elkaar uitspeelde. Uiteindelijk 'verkocht' hij de Eiffeltoren en van de schroothandelaar die als winnaar uit de bus kwam, kreeg hij bovendien nog eens een aanzienlijke steekpenning. Hij probeerde diezelfde truc een tweede keer, wat mislukte.
Victor Lustig was ook de verkoper van 'de geldmachine', een apparaat dat briefjes van 100 dollar kon produceren. Hij verkocht de machine voor 300.000 dollar. Uiteindelijk zou de fraudeur in de Amerikaanse gevangenis van Alcatraz belanden.
Frank Abagnale (1948)
Deze Amerikaan werd berucht in de jaren 60. Vijf jaar lang schreef hij in 26 verschillende landen voor 2,5 miljoen dollar aan ongedekte cheques uit. Tijdens die periode nam hij ook minstens acht verschillende identiteiten aan. Zo ging hij onder meer door het leven als piloot van de Amerikaanse maatschappij Pam Am en nam hij de identiteit aan van een kinderarts.
Abagnale werd uiteindelijk gearresteerd. Hij werd na vijf jaar vrijgelaten en hielp toen de overheid bij het bestrijden van fraude. Later richtte hij Abagnale & Associates op, een bureau dat advies geeft over fraudebestrijding. Zijn levensverhaal werd overigens verfilmd in 'Catch Me if You Can'.
Charles Ponzi (1882-1949)
De Italiaanse immigrant in de Verenigde Staten Charles Ponzi verdiende miljoenen dollars door een investeringspiramide op te zetten. Hij zocht investeerders om te beleggen in internationale postzegels. Hij spiegelde hen flinke winsten voor (tot 50 procent) dankzij de valutaverschillen. Die winsten bleken uiteindelijk fictief en bleken afkomstig van de inleg van nieuwe investeerders. Toen hij echter geen nieuwe investeerders meer vond, stortte zijn hele systeem in elkaar.
Ponzi werd uiteindelijk gearresteerd en uitgeleverd aan Italië. Ook daar probeerde hij zijn fraudesysteem op poten te zetten. Tevergeefs. Hij krijg wel een job bij de financiële administratie van Benito Mussolini. Hij werd ontslagen, maakte de Italiaanse schatkist lichter en vluchtte naar Zuid-Amerika. In Brazilie zou hij uiteindelijk sterven in armoede.
(c) De Tijd
Graag voeg ik hier nog twee persoonlijke favorieten aan toe.
Nick Leeson heeft na zijn afstuderen in de jaren 80 als administratief medewerker bij verschillende banken in Londen gewerkt. Uiteindelijk belandde hij bij de oudste en meest prestigieuze Britse zakenbank, de Barings Bank. Ook de Britse koningin was er klant. Nick Leeson leed, in het geheim enorme verliezen die hij met een laatste gok op een snel herstel van de beurs probeerde goed te maken. Een dag later vond de aardbeving van Kobe plaats en de Aziatische aandelenmarkten kelderden en Nick Leesons verlies liep op tot 1,4 miljard dollar. Twee keer zo veel als het handelskapitaal van de Barings Bank. Dit leidde tot de ondergang van de prestigieuze bank.
Leeson werd in Singapore veroordeeld tot 6,5 jaar gevangenisstraf maar werd in 1999 vervroegd vrijgelaten nadat darmkanker bij hem was ontdekt waaraan hij later met succes werd behandeld.
Leeson keerde terug naar het Verenigd Koninkrijk en schreef een autobiografie "Rogue Trader" waarin hij zijn daden tot in detail beschreef. Het boek werd later verfilmd met Ewan McGregor in de rol als Nick Leeson.
Nick Leeson woont nu in het westen van Ierland. Hij is soms nog steeds actief op de effectenbeurs, maar nu alleen nog maar met zijn eigen geld. Hij is hertrouwd en hij haalde een academische graad in de psychologie. Nick Leeson is nu manager van de Ierse voetbalclub Galway United.
Mijn tweede genomineerde is Jérôme Kerviel Jérôme is een Franse effectenhandelaar die ervan wordt verdacht met zijn ongeoorloofde speculaties op de futuremarkt zijn werkgever Société Générale begin 2008 met een verlies van 4,9 miljard euro opgezadeld te hebben...
zondag 22 maart 2009
The Dukes EEPT Exclusive Mixtape
The Dukes did an exclusive mixtape for Et Electro Pour Tous
DOWNLOAD
Tracklist:
- LFO - Freak
- Danger - 9h20
- Late of the Pier - Focker (Boys Noize Terror Remix)
- Steve Aoki - 1967 Poem
- Dusty Kid - The Cat
- Decalicious - Urlaub (Urlaub After Urlaub Remix)
- Mr Oizo - Positif
- Guns 'n' Bombs - Riddle of Steel
- Les Petits Pilous - Wake Up
- Don Rimini - Hools
- MSTRKRFT - Fist of God
- MGMT - Kids (Soulwax Remix)
- Plastikman vs Daft Punk - Spastik Rock 'n' Roll (The Dukes Edit)
- MSTRKRFT - Bounce (A-Trak Remix)
- Krafty Kuts vs The Freestylers - Dynamite Love
- Evil Nine - They Live! (Felix Cartal Remix)
- Fukkk Off - Rave is King (Le Castle Vania Remix)
- I-Robots - Frau (Database Remix)
- Kazey & Bulldog - For Da Real G's (French Fries Remix)
- Slayer - Killing Fields (The Dukes Wreck)
- Justice - Phantom pt II (The Dukes Metal Intro)
- Justice - Phantom pt II (Soulwax Remix)
vrijdag 20 maart 2009
Travel report: Whistler, BC, Canada
Zaterdag 14 Maart. Wekker gaat af op een schandalig vroeg uur. Een mens zou van minder slecht gezind worden, maar niet deze keer! Nog een laatste keer de mentale lijst van spullen overlopen om me ervan te gewissen dat ik geen cruciale benodigdheden vergeet. Snowboard? Check. Paspoort? Check. Verse onderbroeken? Check. Alright! Good to go!
Jammer genoeg niet in het gezelschap van Baton Rouge team rider Stijn, sleur ik mijn materiaal richting Leuven station. Op het nippertje beseffend dat spoor A en spoor 1 niet hetzelfde zijn, spring ik op de trein richting Brussels Airport International. Gezwind bagage inchecken en ne goeie koffie binnen gieten. Amai 3,20 eurokes, gellie durft nogal, tax-vrije bandieten.
Aangezien ik een kleine twee weken van de gastvrijheid van Ine en Mathias mag genieten, stap ik de gift shops binnen en kom buiten met een kilo lekkers van Godiva en een fles Duvel. Daar moet niet over gezwansd worden, chocolade en Duvel is altijd goed! Bon, nog een paar kilometerkes afleggen over van die horizontale roltrappen richting de terminal waar een Boeing 737 op mij staat te wachten met als bestemming: Frankfurt. Ik had een plekske aan het raam, maar een dufke van een jaar of 35 had er zich al knus geïnstalleerd. Chance dat ze er niet al te slecht uitzag, heb haar maar laten zitten. De chauffeur van dienst maakt zich bekend als een zekere Claus. Fair enough, geef maar plankgas herr Claus! Dit heerschap was zelfs nog zo vriendelijk een toerke boven leuven te maken. Dat is wel eens plezant om de thuishaven met eigen ogen uit de lucht te kunnen zien. Ge voelt u just Google Maps, joh!
Neergestreken in frankfurt. Amai degoelas, wa een ouwe muffe bedoening is dat daar. Niks vergeleken met onze nationale trots in Zaventem. Die moffen mogen zich ne keer wa enthousiastere japers van architecten aanmeten. Tijd voor ne croissant of twee en ne lekkere chocomelk, heerlijk! Nog een uurke met de vingers draaien, en jawel, daar verschijnt op het scherm dat de passagiers voor Vancouver zich mogen gereed maken. Een vreemd allegaartje wel, die passagiers voor Vancouver. Ik had gehoopt op een schare coole boarders en boarderinnen, maar het zijn een bende Indiërs geworden... Indiërs? What the hell. Is dat misschien een kortere weg dan via de andere kant? Joost mag het weten. Ik weet mijn zitje te claimen in de staart van de Lufthansa Boeing 767. Ja mijne frak, ze maken die zitjes in economy class toch wel zeer krap. Ik bedoel maar, zo nen brede bast ben ik nie en 't was maar ne nipte... ('t Is te zeggen, geen brede kont, wel brede schouders. Ladies.) Haha, de vriendelijke Amerikaan van naast mij had er al meer last van. Tijd om op uw calorieën te letten, maat! Kom maar ne keer informeren bij onze specialist gezonde voeding Swiffer.
Reutel, toch lang vliegen, zo tien uur aan een stuk. Tegen alle verwachtingen in was het voer dat we voorgeschoteld kregen nog wel te pruimen. Het waren gelukkig geen pruimen. Het was wel geen superdeluxe luchtvaartuig gelijk bij onze goede vrienden van Air Tahiti Nui, dus een eigen TV'ke was er niet, dan maar allemaal samen gezellig naar "Australia" kijken. Of niet. Ronken maar... Joepla, de piloot plakt het toestel foutloos tegen de asfalt van Vancouver International! Kort busritje naar de checkpoint. Knappe luchthaven, jongens! Totempalen, een vijver en ne aquarium met kwallen. Niet slecht, ik wil dat ook wel in mijne living. "Waar gaat u naartoe en wat is de reden van uw bezoek?" Destination: Whistler! Reden: rippen, shredden, vlammen en knallen!
Volgende etappe: bus richting Whistler. Pacific Coachlines alsjeblief? Aha 't is naar links, dankuwel. Ik neem plaats naast een vriendelijke Zwitser die assistentie nodig had van mijn gsm. De arme kerel had zijn telefoon in duizend stukken laten vallen op de luchthaven, ter dépannage een goedkoop nieuw masjientje aangeschaft, toch wel gene triband zeker. Gelukkig kon hij via mijn gsm zijn vrienden vlotjes bereiken, ze waren al aan het drinken. Goeie pééjs! De rit zet zich verder en we doorkruisen downtown Vancouver. Het is ondertussen hard beginnen regenen. Vervolgens, Stanley park, een groene oase naast een Manhattan look-alike. Naar verluid kan je hier bevers dammen zien bouwen. Prachtig. De tocht voert ons over de Vancouver Lions Gate Bridge naar de Sea-to-Sky Highway. Deze autobahn volgt de oevers van Horseshoe bay. Dit moet je met eigen ogen gezien hebben. Rotsachtige eilanden, de toppen versluierd met een kroon van nevel. De hele weg weet ik niet waar eerst kijken. Uiteindelijk beslis ik om op te houden foto's te nemen. Je zou zo als je niet oplet de hele rit ervaren door het schermpje van het fototoestel. En dan. Plotsklaps. In plaats van gutsende regen tegen de voorruit van de bus... Sneeuw. Dikke vlokken sneeuw. Prijs de hemel, mijn gebeden werden aanhoord.
We zijn er. Ik stap uit en zoek mijn bagage. Daar komen Ine en Mathias vrolijk aangehold. Even uitblazen en wat bijkletsen in de bar, uiteraard met een stevige pitcher bier, wat had je gedacht. Intussen blijft het stevig sneeuwen. In de oude doch onverwoestbare Subaru van Canadees Paul banen we ons een weg naar de staff housing, ook wel bekend onder de noemer Hotel Vanmarcke-Demeulemeester. Nog een pintje kraken en dan stilaan de canapé inrichten want het was een lange dag. Slaap zacht.
Zondag 15 Maart. Vroeg uit de veren. Een klein ontbijtje binnensteken en dan een dosis van het ultieme medicijn tegen stress, burn-out, impotentie, kater en jetlag: POWDER! Vandaag op het menu: een voorgerechtje treeruns, een hoofdgerechtje algemeen poeieren en als toetje: een half uurtje omhoog hiken met Paul en Mathias en een minuutje Flute Bowl naar beneden knallen! Hmm, traag naar boven en snel naar beneden. Een beetje gelijk Landgraaf, maar dan beter :D Kwestie van terug op kracht te komen iets kleins binnensteken... ola nie slecht! Een bedje frieten, overgoten met een smeuïg sausje chili met bonen, gegarneerd met ajuin! Woeha, krachtvoer voor kampioenen!
Maandag 16 Maart. Blackcomb day! Meer poeder en treeruns en meer van al dat goeds. Mathias wijst de weg richting een feature in het terrein genaamd "Spanky's Ladder". 't Is eigenlijk eerder Spanky's trapje. Elke ochtend klimmen de patrollers hier naar boven om avalanche bombs te laten knallen. Via dit zelfde trapje kan het algemene publiek ook omhoog klimmen om één van de fantastische bowls te rijden. Double black diamond. Dit betekent steil, als in: steil, waarmee ik bedoel: steil, met andere woorden: steil, en dat spel je s.t.e.i.l! Steil en kniediepe poeder, ay caramba! Tijdens het middageten ontmoeten we nog enkele andere instructors op verlof. We banen ons een weg naar 7th heaven. Een uitgestrekt poederveld met in het midden een steile windlip. Deze keer steil als in steil omhoog. Lincoln geeft het goede voorbeeld maar kan door de mist de windlip niet zien. Knal! Lincoln komt redelijk hard ten val. What the fuck just happened? Iets later belanden we opnieuw in 7th heaven, deze keer piept er een waterig zonnetje door de mist. Ammehoela Lincoln, ge hebt precies een klein Aerton Senna'ke gedaan... recht de muur in! Alleman lacht er smakelijk om. De namiddag wordt verdergezet met nog meer treeruns. Een goede raad voor treeruns: blijf weg van de bomen. Wanneer er veel sneeuw ligt vormen zich onder naaldbomen zogenaamde treewells. Dit zijn diepe kuilen waarin je makkelijk vast kan blijven zitten. Er blijven meer mensen dood in deze treewells dan in lawines! Moraal van het verhaal: nooit op je eentje tussen de bomen gaan riden. Ze vinden u terug op het einde van het seizoen wanneer de sneeuw gesmolten is.
Dinsdag 17 Maart. Fresh tracks! Voor een vijftiental Canadese dollar kan je 's morgens vroeg boven in het bergrestaurant een Engels ontbijtje binnensteken. Om 8u gaat de bel. Gejoel en gejuich, het gebied is open! Verse poeder en nog verse poeder, feest! De crew bestaat uit een bende volleerde riders en ne halve gare blonde Belg. Op het programma: Harmony Horsehoes, een serie steile chutes. Er wordt gekozen voor Horseshoe 5. Met een klein hartje laat ik me in de couloir zakken. Ammehoela da is toch nie gelachen. Een beetje aarzelend schuifel ik nog wat verder naar beneden om een beter zicht te krijgen op de lines. Van boven hoor ik boze riders joelen, vrij vertaald: "Niet roetsjen op deze afdaling gij kinkel". Oeioei, kzal maar ne keer vertrekken zeker. Ik raap mijn moed bij elkaar en wijs de tip van mijn board in de dallijn. Seconden later trek ik mijn eigen lijn door de poeder. De adrenaline pompt door mijn bloedbaan en ik krijg de gelukzalige grijns het eerste half uur niet van mijn gezicht. Volgens de Whistler Blackcomb Ski & Snowboard Guide (Advanced/Expert Edition) is deze chute "The tightest and scariest of the Horseshoes". 't Is nie gezeverd zalle. Later hiken we terug Flute bowl omhoog om de zelfde run van zondag nog eens over te doen. Deze keer met veel meer zichtbaarheid. Heerlijk naar beneden glijden over het witte goud. Fantastisch. Marckie stelt voor nogmaals Flute Bowl omhoog te hiken om deze keer Stuie's Slope te rijden. Tussen haakjes: Stuie is ne skier die de geest heeft gegeven op deze slope. Gnarly. In elk geval, ik laat mijn fitness abonnement nog maar eens keer renderen door mee te hiken. Mathias scheurt als eerste naar beneden, in de eerste paar bochten plakt hij als het ware tegen de wand van de berg. Paul en Travis laten zich niet kennen en gooien zich ook de dieperik in. Oei 't is mijn beurt precies. Ik kies eigenlijk geen ideale lijn, ik zit precies een beetje vast tussen een uitstekend stuk sneeuw links en wat rotsen dieper rechts. Het begint allemaal een beetje angstaanjagend te worden. Dit is ECHT steil. Eerlijk gezegd was dit één van de weinige keren dat ik me echt afvroeg of ik niet te overmoedig was geweest. Beneden wordt de crew ongeduldig: "Niet blijven staan kerel! Als da begint te schuiven zijt ge de pineut!" Bon, het gaat hier blijkbaar maar één richting uit en dat is naar beneden. Ik denk bij mezelf "Even stoppen met nadenken, Thomas". Plank in de dallijn, goed op het achterste been leunen en GAAAAAAN! Met de A van WOEAAAAAAAAAAAA! Gelukzaligheid. Het is vandaag ook St. Patrick's Day, ook wel St. Paddy's Day genoemd. Zo een beetje de Ierse nationale feestdag. Ge moet niet raden wat dit inhoudt: pinten heisen!
Woensdag 18 Maart. Sjleg gaan! Rustdag. Uitkateren. Filmkes kijken.
Donderdag 19 Maart. Beetje later opgestaan en wat chill geboard. Treeruns en een paar lapkes door Terrain Garden snowpark. Beneden is het beginnen regenen. Weet dat Whistler helemaal niet zo hoog ligt als de hoge Alpen in Frankrijk. Dit is de charme van dit gebied. Je bevindt je hier eigenlijk in een bos. Berenbos! Natuurlijke habitat van de bruine beer. Ze liggen momenteel nog ergens te knorren in een holleke. Voor hetzelfde geld hebben we al ne keer over Bruin de Beer zijne living geboard.
Vrijdag 20 Maart. Voor dag en dauw uit de veren om de eerste Creekside Gondola te nemen. Volgens de announcements blijkt er 20cm verse sneeuw gevallen te zijn. Zwamneuzen, 't is veel meer! Het sneeuwt steeds heviger. Met bakken valt het witte goud uit de lucht. De kliek groeit weerom aan tot een klein tiental riders. Hop, de bomen in. Kniediepe poeder, dit betekent: snelheid behouden of ge zit compleet vast en eruit ploeteren is een nogal vermoeiende bezigheid. Whistler wordt tegen de middag nogal crowded dus beslissen we de Peak-To-Peak Gondola te nemen naar Blackcomb. Dit is een gevaarte van een lift dat de twee bergtoppen verbindt. Jammer genoeg sneeuwt het zo fel dat je niet van het uitzicht kan genieten. Zonde want tussen de twee toppen bengelt de gondel op een hoogte van 400 meter tussen de peaks. De vriendelijke lifties hebben twee van de gondels van een glazen bodem voorzien. Kwestie van eens goed te kunnen lachen met de mensen met hoogtevrees zeker? We zetten de dag verder met de ene treerun na de andere. Er ligt massaal veel sneeuw tussen de bomen. Tussen de bomen hangt er trouwens een merkwaardige sfeer. Het is er bijzonder stil, op de kreten van plezier van de snowboard & ski crew. Logisch want sneeuw is een bijzonder effectieve geluidsisolator. Onder een lawine heeft het bijvoorbeeld geen enkele zin te roepen want men kan je toch niet horen. De wind steekt op en wiegt de boomtoppen heen en weer. Owla! Wat gebeurt er? We worden letterlijk gebombardeerd met brokken sneeuw die van de takken vallen. Na dit en ettelijke tientallen keren met mijn gezicht in de sneeuw beland te zijn begin ik stilaan op een triestig sneeuwmannetje te lijken. Mijn kleren zijn volledig doorweekt. Het gros van de crew begint tekenen van vermoeidheid te tonen en een deel keert huiswaarts teneinde te schuilen voor de extreme weersomstandigheden. Tim, Mathias en ik besluiten nog even door te gaan en nog een paar liftjes te nemen. Een venijnig windje steekt op. Een koppel liftjes later voel ik me stijf in de ledematen. 't Is te zeggen, met mijn lijf was alles nog ok, maar mijn kleren waren letterlijk bevroren! Elke beweging gaat gepaard met gekraak van bevroren Gore-Tex. Lollig. Aangezien het stilaan welletjes wordt banen we ons een weg naar beneden. Nog een laatste beestige treerun vooraleer we de sneeuw/regen grens bereiken. Het begint met vreselijk plakkende slush. In plaats van sneeuw voelt het aan als een laag velcro die elke beweging afremt. Onmogelijk veel snelheid te maken en hard werken met de benen om overeind te blijven. We dalen onder de regengrens. De plakslush wordt echte slush, gaat al iets vlotter om over te snowboarden. Maar we eindigen letterlijk in de drop. Vanuit de thuisbasis is de sneeuw/regen grens heel goed te zien. Anyway: van mij mag het beneden gerust stortregenen, want dit betekent dat het boven sneeuw dumpt! Als het zo nog even doorgaat wordt het een zalig lenteseizoen voor riders en skiers... fingers crossed!
To be continued.
T-man signing out.
Dikke zoen.
donderdag 12 maart 2009
DIM MAK
Wel, vorig jaar voorspeld: 2008 wordt het jaar van de crookers en bloody beetroots. Zeker waar voor de crookers. Maar hun Italiaanse vriendjes van BBR bleven, ondanks dj sets overal ter wereld, wel een beetje in de schaduw staan. Reden? Ik denk dat, ondanks dat hun nummers veel muzikaler zijn dan die van de Crookers, de platen toch iets te hard zijn voor een doorbraak op, zeg maar, Studio Brussel. Maar wat zien we dit jaar? De heren van DIM MAK (onder leiding van Steve Aoki) zijn alomtegenwoordig in 2009. Onlangs hebben we dat nog aan den lijve mogen ondervinden op de DIM MAK label night in de Silo. Leve Kulturama! Wat een feest!
DIM MAK? Wie zijn dat?
Wel, vooreerst heeft DIM MAK Bloc Party groot gemaakt. Als ik mij niet vergis is de eerste plaat van The Klaxons ook op dit label uitgekomen. U raadt het al, ne meneer die oog heeft voor talent, dienen Aoki. Daarnaast zijn de volgende namen momenteel getekend:
- Steve Aoki zelf natuurlijk. Plaat die een vaste stek heeft in de set van The Dukes: 1967 Poem
- The Bloody Beetroots. Uiteraard. Hebben een plaatje gemaakt samen met de Steve (vocals haha). Preview hier
- MSTRKRFT. Nieuwe single: Fist of God
- Felix Cartal. Zeer catchy remix van een Evil Nine plaat: Evil Nine - They Live! (Felix Cartal Remix)
- Shitdisco. Hier in de Goose remix: Shitdisco - I Know Kung-Fu (Goose Remix). Een beetje een overdreven plaat wel :-)
- Whitey. Een heel ander kaliber. Ik weet niet goed of die kerel nu eigenlijk nog leeft, want er wordt al maanden beweerd dat er een nieuw album zou uitkomen, maar voorlopig heb ik in ieder geval nog niets gezien. Een gouwe ouwe dan maar: Leave Them All Behind
- And last but not least: Armand Van Helden. wel wel wel
Allez, veel goeje muziek dus. Daarbuiten bestaat er ook zoiets als de DIM MAK collection met tshirtjes waarbij die van de Zara verbleken.
Ik gok dat 2009 een belangrijk jaar wordt voor meneer Aoki.
Bataleon - Preview For 2010!
TBT IS BETTER FOR JUMPING
TBT IS BETTER FOR LANDING
TBT IS BETTER FOR CARVING
TBT IS BETTER FOR BUTTERING
TBT IS BETTER FOR NOT CATCHING AN EDGE
TBT IS BETTER FOR STRAIGHTLINING
TBT IS BETTER FOR HIGH SPEED RELAXING
TBT IS BETTER FOR FLOATIN OVER POW
TBT IS BETTER FOR RIDING SHORTER
TBT IS BETTER FOR HAVIN MORE FUN
TBT IS BETTER FOR TRAVERSING
TBT IS BETTER FOR RIDING FLAT TRACKS
TBT IS BETTER FOR RIDING SWITCH
TBT IS BETTER FOR 1080S
TBT IS BETTER FOR JIBBIN
TBT IS BETTER FOR RIDING MOGULS
TBT IS BETTER FOR MORE POP
TBT IS BETTER FOR PIPE
TBT IS BETTER FOR CRAILS
TBT IS BETTER FOR GOING EDGE TO EDGE
TBT IS BETTER FOR STRONG EDGE GRIP
TBT IS BETTER FOR RIDING FIRST TRACKS
TBT IS BETTER FOR FREESTYLE
TBT IS BETTER FOR FREERIDE
TBT IS BETTER FOR BEGINNERS
TBT IS BETTER FOR PROS
TBT IS BETTER FOR YOU
Dat wisten we al natuurlijk. Wat met de graphics voor volgend jaar?
Check it out!
In 2009 was het natuurlijk ook niet mis...
maandag 9 maart 2009
Shake & Pop
As heard on Kulturama: Steve Aoki's remake of Green Velvet's Shake & Pop!
Steve Aoki - Shake & Pop
The Galacticos
Jong Rock geweld uit Hasselt wat na hun puike prestaties op Humo's Rock Rally eveneens Humo's Top 20 weten te beheersen. Hun debuut EP ligt reeds in de winkel: EP PHONE HOME
The Galacticos - Humble Crumble
